як сон, сыходзіць летні дзень,
І летні вечар толькі сніцца.
За лянотай далёкіх вёсак
Мая задуменнасць тоіцца.
Дыхаю і мыслю і цярплю.
Крывавы захад так цудоўны…
Я гэтую гадзіну, як сон, люблю,
І сілы няма баяцца песень.
Я ў гэты час перад табой
У пыле горкай, душою.
Мне жудасна з песняй грамавы
Пад гэтай хмарай навальнічнага.
27 ліпеня 1902
