Пасля начной мяцеліцы
Бушавалі начныя завеі,
Замяталі лясныя шляху,
І гулі касматыя елі,
І у анёлаў не было сілы
Зорны святло да зямлі данесці.
Але апоўначы сілы стаміліся
У небе чорныя хмары клубіліся,
І дрэвы стагнаць перасталі,
І у анёлаў сілы хапіла
Зорным святлом лесу азарыўся.
І дрэвы урачыстым строем
Перад ясным тварам цішыні
Убеляются снежным спакоем,
Выконваюцца светлых сілай
Ледзяной і нямы беласці.
Чыё там загараецца блакітнае вока?
Як паляна з зорак - нябёсы.
У цішыні блакітны і глыбокай
З дзівоснай раццю сваёй многокрылой
Бог ідзе скрозь начныя лесу.
Кастрычніка 1912
