Тут цішыня квітнее і рухае
Цяжкім караблём душы,
І вецер, сабака паслухмяны, ліжа
Ледзь прыгнуцца чарот.
Тут у затока святкую желанье
Свае прыводзіць караблі.
І салодка ціхае няведанне
Аб далёкіх нараканьняў зямлі.
Тут лёгкім выявам і думкам
Я аддаю вершы мае,
І млявым іх сустракаюць шумам
Ракі зычныя бруі.
І, млява апусціўшы вейкі,
вы, дзяўчыны, у вершах прачыталі,
Як ад старонкі да старонкі
У далеч пацягнулі журавы.
І кожны гук быў вам намёкам
І невымоўным - кожны верш.
І вы любілі на шырокім
Абшары лёгкіх рыфмаў маіх.
І кожная навек пазнала
І не забудзе ніколі,
як абдымала, цалавала,
Як спявала ціхая вада.
Кастрычніка 1906
