Ноч на зямлю сышла. Мы з табою адны.
Ціха плёскаецца возера, поўнае сну.
Скрозь дрэвы блішчаць гарадскія агні,
У цёмным небе раскошная свеціць месяц.
У сэрцы нашым агонь, у душах нашых вясна.
Дзесьці скрыпка рыдае ў начной цішыні,
Ціха плёскаецца возера, поўнае сну,
Адбіваюцца зоркі ў яго глыбіні.
Дрэмле парк самотны, месяцам азораны,
Льецца скрыпкі рыдаю жаласны покліч.
Паветра ўвесь водарам любові напоены,
Водарам нябачных чароўных кветак.
У цёмнай бездані плыве самотна месяц.
Нам з табой добра. Мы з табою адны.
Ціха плёскаецца возера, поўнае сну.
Скрозь дрэвы блішчаць гарадскія агні.
31 Кастрычніка 1897
