З. Салаўёву
Бягуць няслушныя дзённыя цені.
Высокі і выразны звонавы кліч.
Азораны царкоўныя прыступкі,
Іх камень жывы - і чакае тваіх крокаў.
Ты тут пройдзеш, халодны камень кранеш,
Апрануты страшнай святасцю стагоддзяў,
І, можа быць, кветка вясны выпусціце
Тут у гэтай імгле, у строгіх вобразаў.
Растуць невыразна ружовыя цені,
Высокі і выразны звонавы кліч,
Кладзецца імгла на старыя прыступкі…
Я азораны - я чакаю тваіх крокаў.
4 студзень 1902
