Мой вечар блізкі і бязволле.
Ледзь вечереют нябёсы, –
Нясуцца гукі са званіц,
Крылатых чую галасы.
Ты - ласкавым і тонкім джалам
Мае спрабуеш глыбіні,
Сачу прасвятленнем стомленым
За весткай чужой мне вясны.
Між нас - выпадковае волненье.
Выпадкова салодкі падман -
Мяне вырак на глыбокай пашане,
Цябе заклікаў з белых краін.
І ў бясконцым аддаленыя
Замруць сумна галасы,
Калі ахутаныя ценем
Мае загаснуць нябёсы.
27 сакавік 1902
