За цёмнай далечай гарадской
Губляўся белы лёд.
Я пасябраваў з цемрай,
Замарудзіў хуткі ход.
Раўло з чорнай вышыні
І прыносіла снег.
Насустрач мне з цемры
падняўся чалавек.
Твар хаваючы ад мяне,
Ён хутка ішоў наперад
туды, дзе не было агню
І дзе канчаўся лёд.
Ён павярнуўся - сустрэў я
Палаючыя вачэй.
Потым сышлася палонка -
Яго агонь згас.
Злілося марозную кольца
У спакойны струйный бег.
Расчырванеўся далікатнае Твар,
Уздыхнуў халодны снег.
І я не ведаў, калі і дзе
Зьявіўся і знік -
Як перакуліўся ў вадзе
Блакітны сон нябёсаў.
4 жнівень 1902
