дома растуць, як жадання,
Аднак жа зірні раптам назад:
там, дзе было белы будынак,
Ўбачыш ты чорны смурод.
Так усе рэчы змяняюць месца,
Непрыкметна сыходзяць увысь.
ты, Арфей, страціў нявесту, –
Хто шапнуў табе: «Азірніся»?..
Я заплюшчу галаву белым,
Закрычу і кінуся ў струмень.
І ўсплыве, хіснецца над целам
пахучы, рачной кветка.
5 лістапада 1902
