(З альбома «Kindisch» * Т. N. Гіпій)
Залацістыя асобы пярэсны.
Іх сцябло быў сыры.
Гэта выйшлі молчальницы
поступам важнай
У лясныя духмяныя свідравіны.
там, дзе праталіны,
маўчаць загадана,
І вясной надмернай Выпешчаная
Пасівелых туманаў разваліны.
Наваколлі мохамі заваленыя.
Валасы ночы нацягнутыя туга на зрубы
Я ПНІ.
Мы ў лістоце і ў цені
Здалёк пачынаем ўнікаць у аддаленыя трубы.
Набліжаюцца новыя дні.
Але пакуль мы адны,
І маўкліва адкрыты бяскроўныя вусны.
цуду! аб, цуду!
паціху дым
Падымаецца з сажалкі…
Мы яшчэ памаўчым.
Раніца соннай Сцежкаю пусціла стралу,
Але адна - на руцэ, перакуленай ў высь,
Далонню ў смалістую імглу -
светлякі падняла… Агледзецца:
Дзе ты схаваеш зялёнага святла начную іголку?
няма, помста,
Светлячок, маўклівай зразумелы!
кавалачак святла,
Клочочек світання…
Будзе вам дзень беззакатному!
З ўначы вы не дбаў -
Вось і ўсё пайшло…
Ночку вы не шкадавалі -
І становіцца занадта светла.
будзеце мучыцца, каяцца,
І кусацца, і лаяться,
вы, зялёныя, дужыя, малыя,
пачвары мілыя, небывалыя.
туман клубіцца, праносіцца
Па сівым ставоў.
Хутка кожны чорцік запыты
Да Святым Месцам.
19 лютага 1905
__________
«Дзіцячае» (ім.).
