Пачырванелі і згасаюць прыступкі.
Ты сказала сама: «Прыйду».
Ля ўваходу ў змрок маленьняў
Я адкрыў маё сэрца. - Чакаю.
Што скажу я табе - не ведаю.
Может быть, ад шчасця памру.
Але агнём вячэрнім згараючы,
Прыцягну і цябе да вогнішча.
Расквітае чырвонае полымя.
Нечакана сны спраўдзіліся.
ты ідзеш. над храмам, над намі -
Беззакатному глыб і высь.
25 снежні 1902
