Твой твар мне так знаёма,
Як быццам ты жыла са мной.
У гасцях, на вуліцы і дома
Я бачу тонкі профіль твой.
Твае крокі звіняць за мною,
Куды я ні ўвайду, ты там.
НЕ ці ты лёгкай ступнёй
За мною ходзіш па начах?
Ці ня ты ль праслізгвае міма,
Ледзь толькі ў дзверы загляну,
Poluvozdushna і нябачны,
Падобнае vidennomu сон?
Я часта думаю, ня ты
сярод цвінтара, гумно,
сядзела, моўчкі, на магіле
У хусцінцы паркалёвай сваім?
Я набліжаўся - ты сядзела,
Я падышоў - ты адышла,
Спусцілася да рэчкі і заспявала…
На голас твой званы
Адгукнуліся вячэрнім звонам…
І плакаў я, і нясмела чакаў…
Але за вячэрнім перазвонам
Твой мілы голас заціхаў…
Яшчэ імгненне - няма адказу,
Хустку мільгае за ракой…
Але ведаю гаротна, што недзе
Яшчэ ўбачымся з табой.
1 жнівень 1908
