Зноў іду я над гэтай пустыннай раўнінай…

Зноў іду я над гэтай пустыннай раўнінай.
Сэрца ў глухія сумневу знайсці прытулак не ўладна.
Што палюбіў я ў тваёй прыгажосці лебядзінай, –
вечна выдатна, але сэрца няшчасна.

Я не хаваю, што плачу, калі пакланяюся,
але, перайшоўшы за рысу чалавечай гаворкі,
Я і маўчу, і ў слязах на цябе улыбаюсь:
Праводзіны сэрца - і новыя сустрэчы.

Зноў пахмурнела неба, і будзе непагадзь.
Сэрцу закаханаму няма дзе схавацца ад болю.
Так і шчасліваму страшна, што скончыцца шчасце.
Так і вольны баіцца няволі.

22 лютага 1903

Ацэніце:
( Ацэнкі пакуль няма )
Падзяліцеся з сябрамі:
Аляксандр Блок
Дадаць каментарый