Конь вабілі за аброць на чыгунны
мост. Пад капытом чарнела вада.
конь хроп, і паветра бязмесячныя
Храп захоўваў на мосце назаўжды.
Песні вады і хрыплыя гукі
Тут жа паблізу расплываліся ў хаос.
Іх раздзіралі нябачныя рукі.
У чорнай вадзе адлюстраванага неслася.
Мерны чыгун адказваў аднатонна.
рознасць адпала. І вечнасць спала.
Чорная ноч нерухома, бяздонна -
Трэснуты ў бездань рэмень захапіла.
усе знаходзілася. Рух, пакуты -
Не было. Конь хроп навек.
І на цуглях ў напружанае маўчанне
Вечна застылы вісеў чалавек.
28 снежні 1903
