Што на свеце вышэй
светлых гарышчаў?
бачу трубы, даху
далёкіх шынкоў.
Шлях туды замоўлены,
І на што - зараз?
Вось - я з ёй толькі звязаны…
Вось - зачынены дзверы…
А яна не чуе -
Чуе - ня глядзіць,
Ціхая - не дыхае,
Белая - маўчыць…
Ужо не просіць есці…
Вецер свішча ў шчыліну.
Як мне люба слухаць
Vьюzhnuю svirelь!
Вецер, снежны поўнач,
Даўні сябар ты мне!
Падары ты веер
маладой жонцы!
Падары ёй сукенка
белае, як ты!
Вырабі ў ложак ёй
снежныя кветкі!
Ты дарыў мне гора,
Хмары, ды снегу…
Дайце эй світанак,
бусы, жэмчугу!
Каб была прыбрана
І, як снег, белы!
Каб глядзеў я прагна
З таго кута!..
Саладзей спявай ты, завіруха,
У снежную трубу,
Каб спала сяброўка
У ледзяным труне!
Каб яна не ўстала,
не рыпаюць, дошка…
Каб не спалохала
мілага дружка!
снежні 1906
