У.
1
Усё памятае пра вясле ўздыхала
Маё шчаслівае плячо…
Пад гэтымі вачыма ўцякаю
Не мог я ўспомніць ні пра што…
Твае руху нясмелыя,
Няправільны паварот руля…
І які сыходзіць у ночы белыя
Няправільны прывід карабля…
І ў ясным мора тапелец
Сумны стан рыбацкіх шхун…
І ў золаце восходном які растае
бязмэтны шлях, бязмэтны уюн…
28 мая 1908
2
Чорны крумкач ў змроку снежным,
Чорны аксаміт на смуглых плячах.
Млявы голас спевам пяшчотным
Мне спявае пра паўднёвых начах.
У лёгкім сэрца - запал і бестурботнасць,
Нібы з мора мне пададзены знак.
Над бяздонным правалам у вечнасць,
Задыхаючыся, ляціць рысак.
снежны вецер, твое дыханье,
Ап'янёныя вусны мае…
Валянціна, зорка, мараў!
Як спяваюць твае салаўі…
страшны свет! Ён для сэрца цесны!
У ім - тваіх пацалункаў трызненне,
Цёмны морок цыганскіх песень,
Хто сьпяшаецца палёт камет!
лютага 1910
3
Ведаю я тваё лісьлівага імя,
Чорны аксаміт і вусны ў агні,
Але стаіць за плячыма тваімі
Часам невядомае мне.
І кладзецца упартая гневность
У мяне між броваў на лобе:
Яна паліць мяне, чорная рэўнасць
Па тваёй незнаёмай зямлі.
І гатовы на новыя пакуты,
Ўзгадваю тыя завірухі, снегу,
Твае дзікія слабыя рукі,
Мармытанне тваіх жэмчугу.
18 лістапада 1910
