Каралеўна жыла на высокай гары,
І над вежай дыміліся празрыстыя сны аблокаў.
Цёмны рыцар у цяжкай кальчузе шаптаў пра каханне на світанку,
У тыя часы, калі Рэйн выступаў са сваіх берагоў.
Над зялёнымі равамі цякла, ружаватае, вясна.
Надмерныя чакала ў сінь аддаленай рысы.
І закаханасць клікала - не дала адысці ад акна,
Не глядзець у рокавыя рысы, адарвацца ад светлай мары.
«Падымі гэтую ружу», - шапнула - і вецер данёс
Цішыню ляцяць лац, нежывы адказ.
«У сінім ранішнім небе знойдзеш купіна расцвітаць ружаў», –
ён шапнуў, і бліснуў, і ўзляцеў, і яна паляцела ўслед.
І за воблакам плыло і спявала мігаценне цемры,
І закаханасць ў пагоні забыла, забыла свой шчыт.
І яна, акрылены, паляцела з Айца турмы -
На паветраным шляху каралеўна палёт свой Імкнучыся.
Ужо ў быстрыню туман, і рогі склікаюць статка,
І запаветная імгла працягнула плашчы і скрыжавала мячы,
І вячэрнюю сум цішынёй адлюстроўвае вада,
І над лесам патухлі прамяні.
Не змаўкае удалечыні ўладароў барацьба,
Звады дзядоў над абсягам зямель.
Але розная Лёс: тут - мараў раба,
Там - паветранай Закаханыя хмель.
І ў паветраны покрыва паляцела на кліч
назаўжды… Аб, закаханасць! Ты стражэй Лёсы!
Ўладарней старажытных законаў бацькоў!
Саладзей гуку ваеннай трубы!
3 чэрвень 1905
