Г. Чулкова
Не лад жылля ў рачных лукавін,
Дзе шумнай жыцця прыкметны рост.
павер, канец заўсёды однозвучен,
Нікому не зразумелы і ўрачыста просты.
Тваё ўдзел ціхая, як аповяд вячэрні,
І душой адзінокай ўпакорана.
Ты ідзі сабе, моўчкі, да якой хочаш вячэрні,
Дзе душа твая просіць, там маліся.
Хто прыйдзе да цябе, калі б ён быў, як Анёл, светлы,
Ты прымі яго проста, быццам бачыў у сне.
І маўчы без канца, каб ніхто не заўважыў,
Хто сядзеў на лаве, прамільгнуў у акне.
І ніхто не пазнае, пра што маўчанне,
І пра што спакойных дум прастата.
што. яна прыйдзе. Zabeleet siyanye.
Без віны прыцісне да вуснаў вусны.
чэрвень 1905
