Г. Gyunteru
Ты быў абсыпаны зорным колерам
Яе ўрачыстай вясны,
І былі пышна над паэтам
Захапленне і гора сплецены.
Адкрылася неба над табою,
Ты слухаў палымяны харал,
Дзень белы з ноччу галубаю
Зарою пунсовай спалучаў.
Але ў мірнай безраздумной сінечы
очарованье доцвело.
І вось - засталася пяшчота ліній
І ў німбе папяловым чало.
Схілячыся на колер полуувядший,
Імкнуцца ня стомішся ты,
але заглядишься, анёл Палы,
У падвойныя, далікатныя рысы.
І, можа быць, у трызненні паўзучыя,
Мяжу не ў сілах абысці,
Ты увянчаная калючым
Вянком забароненага шляху.
так, - не забудзься ў вянку з церняў,
Каму маліўся ў першы раз,
Калі падмане святло вячэрні
Пашыраных і светлых вачэй.
19 сакавік 1906
