Я ведаў яе яшчэ тады,
У тыя казачныя года.
Тютчев
прайшлі года, але ты - усё тая ж:
строгі, прыгожа і ясна;
Толькі валасы крыху гладчэй,
І ў іх зіхаціць сівізна.
А я - схільны над стосам кніжнай,
высокі, згорблены стары, –
З адною думай непостижной
Гляджу на твой спакойны аблічча.
што. Нас года не змянілі.
Жывем і дыхаем, як тады,
І, успамінаючы, захавалі
Тыя казачныя года…
Іх светлыя попел - у доўгай скрыні.
Наш светлы дух - у Лазурнай імгле.
І ўсё больш цудоўнага, усе Лазурная -
Дыхаць якія прайшлі на зямлі.
30 мая 1906
