міры ляцяць. года ляцяць. пустая
Сусвет глядзіць у нас цемрай вачэй.
А ты, душа, стомленая, глухая,
У шчасці гаворыш, - каторы раз?
што шчасце? вячэрнія прахалоды
У што цямнее садзе, у лясной глушы?
Іль змрочныя заганныя асалоды
віна, запалу, пагібелі душы?
што шчасце? Кароткі імгненне і цесны,
забыццё, сон і адпачынак ад клопатаў…
Очнешься - зноў вар'яцкі, невядомы
І за сэрца што хапае палёт…
уздыхнуў, глядзіш - небяспека абмінула…
Але ў гэты самы момант - ізноў штуршок!
Запушчаны кудысьці, як патрапіла,
ляціць, гудзе, спяшаецца ваўчок!
І, Учапіўшыся за край слізгальны, востры,
І слухаючы заўсёды гудзеў звон, –
Ня сходзім ці з розуму мы ў змене стракатай
прыдуманых прычын, прастор, часоў?
Калі ж канец? Назойливому звуку
Не стане сіл без адпачынку услухвацца…
Як няўдала! як дзіка! - Дай мне руку,
таварыш, іншы! забудзем зноў.
2 ліпеня 1912
