ранняй раніцай, калі людзі ленаваліся варушыцца,
Шэры сон прадчуваючы апошніх дзён зімы,
Абудзіліся ў пакоі мужчына і распусьніца,
Павольна ачуліся сярод ўгарным цемры.
раніца поркалася. Безнадзейна дагарэлі свечкі,
Аплыўшы агарак маячыў ў оплывших вачах.
За халодным акном дрыжалі жаночыя плечы,
Мужчына перад люстэркам расчэсваў прабор у валасах.
Але шэрае раніцу ўжо не падманула:
Сёння была яна, як смерць, бледна,
Яшчэ ўвечары ў ліхтара яе твар бліснула,
У гэтай самай пакоі была закахана.
Сёння пачварна павіслі зморшчыны кашулі,
На ўсім быў шэры пастылы налёт.
Кутамі тырчала мэбля, валяліся недакуркі, паперкі,
Усіх жудасней ў пакоі быў чырвоная камода.
І раптам ўляцелі гукі. вярба, Раздутыя ныркі,
Раскачнулась пад ветрам, абсыпаючы снег.
У царкве ўдарыў звон. расчыніліся фортачкі,
І ўнізе стаў чутны хто сьпяшаецца бег.
Людзі мітусліва выбягалі за вароты
(Вуліцу хаваў дашчаны плот).
хлапчукі, жанчыны, дворнікі заўважылі што-то,
наваколлі rukami, выкрэсліваючы незнаёмы ўзор.
біўся звон. гулі крыкі, брэх і іржаньне.
там, на бруднай вуліцы, дзе людзі сабраліся,
Жанчына-распусьніца - ад ложа п'янага жадання -
На каленях, у кашулі, падымала рукі ўвысь…
Высока - над дамамі - у тумане снежнай буры,
На месцы паўдзённых хмар і полунощных зорак,
Ружовым зігзагам ў раззеўранай блакіту
Тонкая рука распластаную тонкі крыж.
3 лютага 1904
