Ўвысь вывергнутыя дымы
Засцілалі святло зары.
Быў тэатр ахутаны імгою.
Чакалі новай пантамімы,
Над вечаровай натоўпам
запальваліся ліхтары.
Асобы плылі і змяніліся,
Патанулі ў цёмнай масе
якая прыбывае натоўпу.
Скрозь туман прамяні драбніліся,
І мігцелі ў далёкай касе
пазалочаныя гербы.
гулкі горад, поўны дрыжыкаў,
Вырастаў на парозе залы.
Гукі шалёна біліся…
але, узлятаючы да дзвярэй ложы,
Вуркатанне цьмяна заміраў,
Дзе прыхільнікі тоўпіліся…
У цёмнай зале святло заёмная
Мог мігацець і адпачыць.
У ложа - вешчая Сібіла,
Апрануцца ў ўбор нясціплае,
Чорны веер распусціла,
Чорным шоўкам адцяніць
Бледна-матавую грудзі.
Толькі ў вачах таіўся выклік,
Але ў вочы ўліваўся змрок…
І ад ложаў да цёмнай сцэны,
З пазалочаных карнізаў,
адлюстраваны, пераменны -
Святло мігцеў ў вачах разявак…
Я пакіну сон пануры,
Буду першы прад натоўпам:
Погляду смерці - позірк у адказ!
Ты п'яная вячэрняй думай,
Ты на чарзе смяротнага:
Ўстану ў чаргу з табой!
25 верасня 1904
