Кахаю цябе, Анёл-ахоўнік, ў імгле.
ў імгле, што са мною заўсёды на зямлі.
для гэтага, што ты светлай нявестай была,
для гэтага, што ты таямніцу маю адняла.
для гэтага, што звязала нас таямніца і ноч,
Што ты мне сястра, і нявеста, і дачка.
для гэтага, што нам доўгая жыццё адмерана,
Аб, нават за тое, што мы - муж і жонка!
За ланцугі мае і закляцця твае.
для гэтага, што над намі праклён сям'і.
для гэтага, што не любіш таго, што люблю.
для гэтага, што пра жабракоў і бедных смуткую.
для гэтага, што не можам згодна мы жыць.
для гэтага, што хачу і не маю права забіць, –
адпомсьціць маладушных, хто жыў без агню,
Хто так прыніжаў мой народ і мяне!
Хто замкнуў свабодных і моцных у турму,
Хто доўга не верыў агню мойму.
Хто хоча за грошы пазбавіць мяне дня,
Сабачую пакорлівасць купіць у мяне…
для гэтага, што я слабы і змірыцца гатовы,
Што продкі мае - пакаленне рабоў,
І пяшчоты атрутай забітая душа,
І гэтая рука не падыме нажа…
Але люблю я цябе і за слабасць маю,
За горкую долю і сілу тваю.
Што агнём спалена і свінцом заліта -
Таго разарваць не адважыцца ніхто!
З табою глядзеў я на гэтую світанак -
З табой у гэтую чорную бездань гляджу.
І дваіста нам загад лёсу:
Мы вольныя душы! Мы злыя рабы!
Pokorstvuy! Derzay! не пакінь! Otoydi!
Агонь ці цемра - наперадзе?
хто кліча? хто плача? Куды мы ідзем?
Ўдваіх - непарыўна - навекі ўдваіх!
нядзельнай? загінем? памерці?
17 жнівень 1906
