ну, старая кляча, пойдзем
ламаць свайго Шэкспіра
Кін.
Над чорнай золь дарогі
Не падымаецца туман.
вязуць, покряхтывая, наркотыкі
Мой полинялый балаган.
Твар дзённае Арлекіна
яшчэ бледны, чым аблічча П'еро.
І ў кут хавае Каламбіна
лахманы, пашытыя страката…
Тащитесь, жалобныя клячы!
акцёры, кіруйце рамяство,
Каб ад ісціны хадзячай
Усім стала балюча і светла!
У схованку душы пракралася цвіль,
Але трэба плакаць, спяваць, ісці.
Каб у рай маіх заморскіх песень
Адкрыліся Торн шляху.
лістапада 1906
