…Нагадаўшы прывіды мінуўшчыны,
Яна дала мне спець сама
Выгібы сэрца маладога,
Выгібы юнага розуму…
І гэтыя далікатныя акорды,
На выгляд слабым трыснёга,
загартавалі, як сталь, і цьвёрдыя, –
Скавала іх нябёсаў рука…
Працягну чароўную правіцу,
Яна сказала: «Раб, жыць!»
І б'юся, як злоўленая птушка,
У цянётах генія любові…
мы, разам далёкія і блізкія,
стаім, ганарачыся сваёй красой,
Як векавыя абеліскі,
Осеребренные месяцам…
Усё тая ж гонар без прыкладу,
І толькі разно глядзім удалячынь:
Адна душа - жывая вера, –
Іншая - вечная смутак.
17 чэрвень 1899
