Прыскакала дзікай стэпам
На Успененыя скакуне.
«Доўга ль будзеш лязгать ланцугом?
Выходзь скакаць да мяне!»
Рукавом у акно мне махае,
Чырвоным крыкам запалена,
Так і вабіць, так і скача,
І лашчыць скакуна.
«А, не хочаш! ну, так з Богам!»
Пыл клубамі завилась…
Па сцежках і па дарогах
У чыстым полі панеслася…
Не мяне ты любіш, малады,
Дзікай вольнасці сястра!
Любіш крадзеныя скарбы,
Паўночны свіст вогнішча!
І ў стэпах, сярод туману,
Ты страшная сваёй красой -
Раскідаў у табара
Рудай зблытанай касой!
31 Кастрычніка 1905
