ёсць хвіліны, когда не трывожыць
Фатальная нас жыцця навальніца.
Хто-то на плечы рукі пакладзе,
Хто-то ясна завітае ў вочы…
І імгненна жыццёвае адыдзе,
Нібы ў жудасную яму без дна…
І над прорвай павольна ўстане
Сямікаляровую дугой цішыня…
І напеў заглушаны і юны
У затоенай закране цішы
Ўсыплення жыцьцём струны
напружанай, як арфа, людзі.
ліпеня 1912
