Фіялетавы захад гняце,
Як поціск правіцы свінцовай.
Мы ляцім нязменна наперад -
Выканаўцы волі суровай.
нас трохі. Тым не менш у аплаце dыmnыh.
Пырскаюць іскры і бліскаюць кальчугі.
Падымаем на поўначы прах,
Пакідаем Лазурная на поўдні.
Ставім троны іншым часах -
Хто сядзе на цёмныя троны?
Кожны душу разбіў напалову
І паставіў падвойныя законы.
Нікому не вядомы канец.
І смуты змяняе весялосьць.
Нам адкрылася ў варажба: мярцвяк
Наперадзе рассякае цясніну.
14 мая 1904
