Не хітруе ж, сабе прызнаючыся,
Што на імгненне ты быў поўны адной,
Той, што паўстала тады, задыхаючыся,
Перад рэдкай і сытай натоўпам…
што была, як смутак, велічна
І з розуму, як толькі смутак…
Зарывам Гасподняга слава
Выконвала святую шаль…
І ў сцягно ўперлася рукою,
І абцас загрукаў па кладках,
Рознакаляровыя стужкі ракою
Буяна хлынулі да белых панчохах…
але, сярод танца чараўніцтва і натхненні,
Высока занесенай рукой
Разрывала нябачныя ніткі
Паміж рэдкай натоўпам і сабой,
Каб невядомы поўначы танец,
Крык Handá і мова кастаньет
Зразумеў толькі закаханы іспанец
Або які бачыў Бога паэт.
Кастрычніка 1912
