Я толькі рыцар і паэт,
Нашчадак паўночнага скальды.
А муж твой носіць томік Уайльда,
шатландскі плэд, каляровы камізэлька…
Твой муж - пагардай эстэт.
Не таму ль насмешлівы ён,
Што падазроны без меры?
сочыць, каму аддасі паклон…
А я… што мне яго хімеры!
Сёння я ў цябе закаханы!
ты вераломнасцю, ліслівасцю, хлуснёй,
як ризами, запраўлены…
Скажы мне, верная жонка,
Дрыжала ль ты запаветнай дрыготкай,
Ці была таемна закаханая?
І няўжо гэты сонны,
Раўнівы і смешны муж
шаптаў табе: паедзем, іншы…
Цябе захутаўшы ў плэд зялёны
Ад зімовых пецярбургскіх завей?
І няўжо пасля балю
Твой ня хітраваў млявы погляд,
Калі паветраны свой нарад
Ты з плячэй пакатых апускала,
Зведаўшы танца лёгкі яд?
2 чэрвень 1908
