Истомленный дыханьем весны,
Натхнення не ў сілах стрымаць,
Расчыніў я акно - з вышыні
Над такіх згаслых ценем галасіць…
Бедны голас сярод ночы спявае,
Быццам ранейшая мілая цень
страпянулася, - і слёзы нясе,
І сустракае угаснувший дзень!..
Хтосьці шэпча пад цёмным акном,
Чыйсьці вобраз з цемры паўстаў
І па паветры лунаў крылом,
І пявучым рыданні дрыжаў…
Я пачуў - ізноў
Наканавана мне галасіць!
Для чаго уваскрашаць сноў?
Я зачыніў акно…
Мне галасіць наканавана
Над такіх згаслых мілай ценем!..
10-11 красавік 1899
С.-Пецярбург
