З крыштальнага туману,
З нябачанага сну
Чыйсьці вобраз, чыйсьці дзіўны…
(У кабінеце рэстарана
За бутэльку віна).
Віск цыганскага напеву
Наляцеў з далёкіх зала,
Далёкіх скрыпак лямант туманны…
ўваходзіць вецер, ўваходзіць панна
У глыб скрэслены люстэркаў.
Позірк ць позірк - і пякуча-сіні
абазначыўся прастор.
Магдаліна! Магдаліна!
Вее вецер з пустыні,
раздзімаць вогнішча.
Вузкі твой келіх і завіруха
За глухім шклом акна -
Жыцця толькі палова!
Але за завірухай - сонцам поўдня
абгарэлая краіна!
Вырашэнню ўсіх пакут,
Усіх кляцьбы і хвалы,
Усіх змяя усмешак,
Усіх выбачлівым рухаў, –
жыццё разьбі, як мой келіх!
Каб на ложку доўгай ночы
Не хапіла гарачых сіл!
Каб у пустэльным енку скрыпак
перапуджаныя вочы
Смяротны змрок пагасіў.
6 Кастрычніка 1909
