Мы выйдзем у сад з табою, сціплай,
Я stranstvovat 'Адны.
Ты будзеш за травою цёмнай
Шукаць купальскія агні.
Я буду чакаць з глыбокай верай
цудаў, жаданых табой:
Хай успыхне папараць шэры
Пад трапятнуўшыся рукой.
Ноч палыхне зялёным святлом, –
Бо з ёю разам вспыхнешь ты,
Апоена ў чараўніцтве гэтым
Двайны атрутай прыгажосці!
Я буду чакаць, любуючыся ўпотай,
Начных жаданняў ня будя.
Тваіх дзявочых абрысаў -
Ня бойся - ня спугну, дзіцё!
але, калі ноч, страсянуўшы галінамі,
Захоча ў небе зьнемагчы,
Я загляну ў цябе вачыма
туманнымі, як гэтая ноч.
І будзе імгненне, калі ты снидешь
Яшчэ ў іншыя нябёсы.
І ў новых нябёсах ўбачыш
Толькі дзве зоркі - мае вочы.
момант! У гэтым небе вачэй зацятых
Ты ўся адлюстравана - глядзі!
І пад навес галін узорных
Пранікла сакрамэнт відна.
12 лютага 1906
