Թե ինչպես մեր պատուհանները էին մոտ!
Ես դիտեցի, երբ նա,
խոհուն, ցածր աթոռ,
Ես նայեց երկնքին է պատուհանից,
Երբ ես աղոթում եմ տխուր il,
Il հանգիստ էր ուրախ, –
Բոլորն էլ անցան իմ առջեւս,
Եվ իմ կյանքը եղել պայծառ.
Եւ այժմ chto! Հյուրատետր տոթ ամպեր
Երկնքում է վաստակեց տագնապի,
Եւ աղջիկների Air ապակիներ
ետ, նետվեց կարկուտ.
Եւ ես լսեցի մի ձայն աղմկոտ
իսկ, Ես պատրաստվում եմ պատուհանից, անսաց
Եվ մի ձայն չի bezrazdumnoy
Գարնանային երգի գուշակությամբ.
1906
