Як нашы вокны былі блізка!
Я назіраў, калі яна,
задуменная, у крэсле нізкім,
Глядзела ў неба з акна,
Калі малілася іль сумавала,
Была ціхая іль вясёлая, –
Усё перада мною праходзіла,
І жыццё мая была светлая.
І чтó цяпер! З хмары душнай
На нябёсах забіў набат,
І ў вокнах дзяўчыны паветранай
Запрыгал, зашпуляўся град.
І я пачуў голас шумны
І, падышоўшы да акна, слухаў
І голас волі безраздумной
У вясновай песні адгадаў.
1906
