смяялася ты… смеюся я!
(раманс)
Што, прыгажуня, даволі ты панавала,
Усе кветкі зрывала на лузе,
Але душы маёй не перамагла,
І любіць цябе я не магу!
Ёсць іншы выдатны вобраз у свеце,
Ты не маеш права цяпер пра яго даведацца,
буду спяваць, даверыў сумнай ліры,
Буду сэрцам аб Любові галасіць…
хочаш дружбы, сяброўства не прыму я,
Хочаш з жыццём вечна варагаваць,
хочаш жыць, аб шчасці тоскуя,
Але любові маёй табе не ведаць!
Ну пакутуй, разгадваць таямніцы,
Ну Тоска, прыгажуня мая,
Хай аб тым памяць пра мяне салодка,
Чыя любоў тады была твая!..
12 снежні 1898
З-Пецярбург
