Няма зыходу з завей,
І загінуць мне весела.
Завяла ў зачараваны круг,
Срэбрам сваіх завей заслону…
Ціха глядзіць у мяне,
Темноокая.
І, калыхаў завіруха Рока,
Я узвяваецца, звонячы,
Пропадаю ў завеях…
І на снежных ложках
Сон валадарыць і персанажы
мінулага дня
У среброснежном спакоі -
Аб, твае, незнаёмая, снежныя ахвяры!
І приветно глядзяць на мяне:
«Паўстань з мёртвых!»
13 студзень 1907
