Аб, няма! ня расколдуешь сэрца ты
ні ліслівасць, ні прыгажосцю, ні словам.
Я буду для цябе чужым і новым,
усе прывід, усе мярцвяк, у промнях мары.
І ты пойдзеш. І нейкі саван белы
Прыціснеш да вуснаў ты, знаходзячыся ў снах.
Усё будзе сном: што ты закапваеш цела,
Што ты стаіш тры ночы ў галовах.
Апоена прыгожымі марамі,
Ты дакоры будзеш слаць лёсе.
Ўпрыгожаць ты далікатнымі кветкамі
магільны пагорак, які прысніўся табе.
І цень мой пройдзе перад табою
На дзявяты дзень, і ў дзень саракавы
непазнанай, прыгожай, нежывой.
Такі ж ты шукала? - Так, такі.
Калі ж сум тваю пагасіць час,
захочаш жыць, спачатку нясмела, ты
іншымі снамі, казкамі ня тымі…
І ты просты возжаждешь прыгажосці.
І ён прыйдзе, знаёмы, доўгачаканы,
Цябе будзіць ад незямнога сну.
І ў свет іншы, на імгненне пахучая,
Цябе умчит апошняя вясна.
А я памру, забыты і непатрэбны,
У той дзень, калі прыйдзе твой новы сябар,
У той самы момант, калі твой смех жамчужны
яму раскажа, што прайшоў хвароба.
Забудзешся ты маю магілу, імя…
І раптам - очнешься: пуста; няма агню;
І ў гэты час, пад ласкамі чужымі,
Ўзгадаеш ты і заклічаш - мяне!
Як ашалела ты працягнеш рукі
У глухую ноч, аб, бедная мая!
нажаль! Не далятаюць жыцця гукі
Да суцяшэння вясной нябыту.
ты праклянеш, у пакуце немагчымых,
Усё жыццё за тое, што няма каго кахаць!
Але ёсць адказ ў маіх вершах трывожных:
Іх тайны жар табе дапаможа жыць.
15 снежні 1913
