Ноч навальніцай бушавала, і маланак агні
Асвятлялі граду аддаленых пагоркаў;
Толькі раніцай я падняў безжыццёвы труп
І закапаў пад пагоркамі, ля краю зямлі.
Дзень прайшоў маўклівы і таямніча свежы.
Вечарам падышла непраглядная цемра,
І ў краю зямлі, над пагоркамі удалечыні
Я пачуў безжыццёвы голас тугі.
Я спрабаваў разбіць зачараванае кола,
Перайсці за рысу аглушальнай цемры,
Але назаўтра я сам задыхнуўся удалечыні,
Неспакойна простерто ля краю зямлі.
24 верасня 1900
