Закат гарэў у апошні раз.
Свяціла дня спусцілася ў хмары,
І іх краю ў развітальны гадзіну
Гарэлі полымем магутным.
А там, у невядомай далі,
Дзе неба змрочна і злавесна,
Нямыя навальніцы зь віхураю ішлі,
Бліскочучы парой Зеніцай рэчаў.
Зямля дранцвелі і чакала,
Прайшло глухое ракатанне,
І па дрэвах пранесла
Навальніца нявольнае дрыгацення.
Здавалася, свет - здабыча навальніц,
Зрэнку выявіліся агнявыя,
І вецер ночы да нас данёс
Упершыню - слёзы навальнічныя.
31 ліпеня 1899
