А там - NN ужо шукае позіркам гарачым
яго, яго - з хваляваннем у крыві…
У яе твары, дзявоцку выдатным,
Бессэнсоўны захапленне жывой любові…
Ён шэпча ёй незначащие прамовы,
Чароўныя для жывых словы,
І глядзіць ён, як ружавеюць плечы,
Як на плячо схілілася галава…
І востры яд звыкла-свецкай злосці
З нетутэйшай злосцю раскідае ён…
«Як ён, разумны! Як ён у мяне закаханы!»
У яе вушах - нетутэйшы, дзіўны звон:
То косткі ляскаюць аб косткі.
19 лютага 1912
2
ноч, вуліца, ліхтар, аптэка,
Бессэнсоўны і цьмяны святло.
Жыві яшчэ хоць чвэрць стагоддзя -
Усё будзе так. зыходу няма.
Памрэш - пачнеш зноў спачатку,
І паўторыцца ўсё, як даўней:
ноч, ледзяная рабізна канала,
аптэка, вуліца, ліхтар.
10 Кастрычніка 1912
3
пустая вуліца. Адзін агонь у вакне.
Габрэй-аптэкар зганіць ў сне.
А перад шафы з надпісам Venena,
Гаспадарча сагнуўшы рыпучыя калена,
шкілет, да вачэй захутаны плашчом,
Чагосьці шукае, выскаляючыся чорным ротам…
знайшоў… Але незнарок чымсьці дзвынкнуў.
І чэрап павярнуў… аптэкар крэкнуў,
прыўстаў, - і на другі зваліўся бок…
А госць між тымі - запаветны бутэлечку
Марнасьць з-пад плашча двум жанчынам бязносага
На вуліцы, пад ліхтаром бялявым.
Кастрычніка 1912
4
стары, стары сон: з цемры
Ліхтары бягуць - куды?
Там - толькі чорная вада,
Там - забыццё назаўжды.
Цень слізгае з-за кута,
Да яе іншая падпаўзла.
плашч расчыняць, грудзі белага,
Пунсовы колер у пятліцы фрака.
