Сядзяць у акенца з татам.
На беразе ўюцца галкі.
- Дожджык, дожджык! Скорей закапай!
У мяне ёсць парасон на палцы!
- Там - вясна. А ты - зімовая палонніца,
Бедная дзяўчынка ў ружовым каптуроў…
Бачыш, моры за вокнамі пеніцца?
Паляцім з табой, дачка, ў моры.
- А за морам ёсць мама?
- Няма.
- А дзе мама?
- Памерла.
- Што гэта значыць?
- Гэта значыць: вунь ідзе дурны паэт:
Ён вечна пра што-то плача.
- Аб чым?
- О ружовым каптуроў.
- Дык у яго няма мамы?
- Ёсць. Толькі яму хоць бы што:
Яму хочацца за мора,
Дзе жыве Выдатная Дама.
- А гэтая Дама - добрая?
- Так.
- Дык навошта ж яна не прыходзіць?
- Яна не прыйдзе ніколі:
Яна не ездзіць на параходзе.
падышла ночка,
Скончыўся размова таты з дачкой.
ліпеня 1905
