пахаваюць, закапаюць глыбока,
Бедны пагорак травой порастет,
І пачуем: далёка, высока,
На зямлі дзесьці дожджык ідзе.
Ні пра што ўжо мы больш не спытаем,
Абудзіцца ад лянівага сну.
ведаем: калі не гучна - там восень,
Калі бурна - там значыць вясна.
добра, што ў дрымоткія гукі
Ня ўступаюць захапленне і туга,
Што ад мукі кахання і расстанні
Упасла трунная дошка.
Спяшацца не трэба, ўтульна;
тут, мабыць, надумаем мы,
Што пад жыццём расхлябанага і талковага
Разумелі людскія розумы.
18 Кастрычніка 1915
