прабачце. Я халоднасць заўважыў
Роўна - у трывозе і ў цішы.
Аб, калі б хоць міг быў светлы
Бязмэтны май тваёй душы!
Аб, каб ведала ты веліч
нечуванае быцця!
Аб, калі б загінула абыякавасці, –
Мы ведалі б шчасце - ты і я!
Але гэта шчасце немагчыма,
Як немагчымыя ўсе мары,
Якія часам фальшыва
Маёй душы выклікаю ў табе ты.
26 жнівень 1902
