Птушкі радасці і смутку
Густых кучараў адкінуўшы хвалі,
Закінуў галаву назад,
Кідае Сірын шчасця поўны,
Асалодаў нетутэйшы поўны погляд.
І, тоячы ў душы дыханье,
Пёрыстыя табар прамяням адкрыўшы,
Ўдыхае ўсе духмянасьць,
Вясны невядомай прыліў…
І пяшчота магутнага ўзмацнілі
Слязой туманнасцяў бляск вачэй…
вось, вось, зараз распусьціць крылы
І паляціць у снапах прамянёў!
Іншая - уся смуткам магутнай
знясілены, стомлены…
Нудой штодзённай і усяночнай
Уся грудзі высокая поўная…
Напеў гучыць глыбокім стогнам,
У грудзях рыданні залегла,
І над яе галінастым тронам
Навісла чорнае крыло…
Удалечыні - барвовыя зарніцы,
Нябёсаў пацьмянела біруза…
І з акрываўленай вейкі
Коціцца цяжкая сляза…
23-25 лютага 1899
С.-Пецярбург
