З таго часу, як вечны судзьдзя
Мне даў Усёведання прарока,
У вачах людзей чытаю я
Старонкі злосці і заганы.
Абвяшчаць я стаў любові
І праўды чыстыя вучэнні:
У мяне ўсё блізкія мае
Кідалі шалёна камяні.
Пасыпаў попелам я главу,
З гарадоў бег я жабрак,
І вось у пустыні я жыву,
як птушкі, дарам божай ежы;
Завяшчанне корму predvechnogo,
Мне стварэньне пакорлівая там зямная;
І зоркі слухаюць мяне,
Прамянямі радасна гуляючы.
Калі ж праз шумны град
Я прабіраюся паспешліва,
То старцы дзецям кажуць
З усмешкай самалюбівай:
«Глядзіце: вось прыклад для вас!
Ён ганарыўся быў, не ўжыўся з намі.
дурыць, хацеў запэўніць нас,
Што бог абвяшчае яго вуснамі!
Глядзіце ж, дзеці, яму:
Як ён пануры і худы і бледны!
глядзіце, як ён голы і бедны,
Як пагарджаюць ўсе яго!»
