благаслаўляю ўсе, што было,
Я лепшай долі не шукаў.
Аб, сэрца, колькі ты палюбіла яго!
Аб, розум, колькі ты палаў!
Няхай і шчасце і мукі
Свой горкі паклалі след,
Але ў гарачай буры, у доўгай нудзе -
Я не страціў ранейшы святло.
І ты, каго раздзіраў я новым,
Прабач мяне. Нам быць - удваіх.
усё тое, чаго не скажаш словам,
Даведаўся я ў абліччы тваім.
Глядзяць ўважлівыя вочы,
І сэрца б'е, хвалюючыся, у грудзі,
У халодным змроку снежнай ночы
Свой верны працягваючы шлях.
15 студзень 1912
