зноў, як у гады залатыя,
Тры сцёртых треплют шлеи,
І гразнуць спіцы размаляваныя
У Расхлябаныя каляіны…
Расія, жабрацкая Расія,
Мне хаты шэрыя твае,
Твае мне песні ветравыя, –
Як слёзы першае каханне!
Цябе шкадаваць я не ўмею,
І крыж свой беражліва нясу…
Якому хочаш чарадзею
Аддай разбойную прыгажосць!
Няхай прывабіць і падмане, –
Не прападзеш, не згінеш ты,
І толькі клопат затуманіць
Твае выдатныя рысы…
ну, што ж? Адным клопатам болей
Адной слязой рака шумней,
А ты ўсё тая ж - лес, ды поле,
Ды поплаткаў узорны да броваў…
І немагчымае магчыма,
Дарога доўгая лёгкая,
Калі блісне ў далечыні дарожнай
Імгненны погляд з-пад хусткі,
Калі звініць тугой асцярожнай
Глухая песня фурмана!..
18 Кастрычніка 1908
