русь мая, жыццё маё, разам ль нам мучыцца?
цар, ў Сібір, ды Ярмак, ды турма!
крыніца, ці не пара ль разлучыцца, раскаяцца…
Вольнаму сэрцу на што твая цемра?
Ці ведала што? Ці ў Бога ты верыла?
Што там пачуеш з песень тваіх?
чудзь начудила, для вымярэння знойдзеныя
Гатей, дарог, ды слупоў верставых…
лодкі, ды грады па рэках секла ты,
Але да царгародскія святынь ня дайшла…
Сакалоў, лебедзяў у стэп распусціла ты -
Кінулася са стэпу чорная імгла…
За мора Чорнае, за мора Белае
У чорныя ночы і ў белыя дні
Дзіка гледзячы твар анямелі,
Вачэй Татарскія Аднак агні…
ціхае, доўгі, чырвонае зарыва
Кожную ноч над становіцеся тваім…
Што ж маячыць ты, соннае марыва?
Вольным гуляешся духам маім?
28 лютага 1910
