Я наведаў родныя мясціны,
тую сельщину,
Дзе жыў хлапчуком,
Дзе каланчой з бярозавым вышкай
Паднялася званіца без крыжа.
Як шмат змянілася там,
У іх бедным непрывабным побыт.
Якое мноства адкрыццяў
За мною вынікала па пятах.
бацькоўскі дом
Не мог я распазнаць;
Прыкметны клён ужо пад акном не махае,
І на ганку не сядзіць ужо маці,
Кормяць куранят крупитчатою кашай.
стары, павінна быць, стала ...
што, стары.
Я з сумам азіраюся на навакольле:
Якая незнаёмая мне мясцовасць:
адна, як ранейшая, бялеецца гара,
Ды ў горы
Высокі шэры камень.
тут могілкі!
падгнілыя крыжы,
Як быццам у рукапашнай мерцвякі,
Застылі з распасцёртымі рукамі.
па сцежцы, абапёршыся на подожок,
ідзе стары, змятаючы пыл з быльнягу.
«Мінак!
эдыкт, сябрук,
Дзе тут жыве Ясеніна Таццяна?»
«Таццяна ... Гм ...
Так, ён выйграў патушыць.
А ты ёй што?
роднасны?
Al, можа, сын прапалы?»
«Так, сын.
але што, стары, з табой?
Скажы мне,
З-за чаго ты так глядзіш скорбяще?»
«Добры, мой унук,
добра, што не пазнаў ты дзеда!..»
«Brother, дзядуля, няўжо гэта ты?»
І палілася сумная гутарка
Слязьмі цёплымі на пыльныя кветкі.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . .
«Табе, мабыць, хутка будзе трыццаць ...
А мне ўжо дзевяноста ...
неўзабаве магіла.
Даўно пара б было вярнуцца »,–
Ён гаворыць, а сам усё моршчыць лоб.
«Так!.. час!..
Ты не камуніст?»
«Не!..»
«А сёстры сталі камсамолкі.
такая брыдота! проста Удаў!
Учора іконы выкінулі з паліцы,
На цэрквы камісар зняў крыж.
Цяпер і Богу няма дзе памаліцца.
Ужо я хаджу крадком сягоння ў лес,
Малюся асіны ...
можа, спатрэбіцца ...
Пойдзем дадому -
Ты ўсё ўбачыш сам ».
І мы ідзем, топча межой кукольни.
Я улыбаюсь палеткаў і лясоў,
А дзед з сумам глядзіць на званіцу.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
«Цудоўна, маці! выдатна!»-
І я зноў цягну да вачэй хустку.
Тут расплакацца можа і карова,
Гледзячы на гэты бедны куток.
На сценцы каляндарны Ленін.
Тут жыццё сясцёр,
сясцёр, а не мая,–
Але ўсё ж гатовы ўпасці я на калені,
убачыўшы вас, любімыя краю.
Прыйшлі суседзі ...
Жанчына з дзіцем.
Ужо ніхто мяне не пазнае.
Па байранаўскага наша сабачка
Мяне сустракала з брэхам каля брамы.
брат, мілы край!
Не той ты стаў,
не той.
Так ужо і я, вядома, стаў не ранейшы.
Чым маці і дзед сумна і безнадзейней,
Тым весялей сястры смяецца рот.
вядома, мне і Ленін не ікона,
Я ведаю свет ...
Люблю маю сям'ю ...
Але з-за чаго то ўсё ж такі з паклонам
Саджуся на драўляную лаву.
«Ну, кажа, сястра!»
І вось сястра разводзіць,
раскрыўшы, як Біблію, пузаты «Капітал»,
Аб Марксе,
Энгельсе ...
Ні пры якім надвор'і
Я гэтых кніг, вядома, не чытаў.
І мне смешна,
Як шустрая дзяўчынка
Мяне ва ўсім за каўнер бярэ ...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Па байранаўскага наша сабачка
Мяне сустракала з брэхам каля брамы.
